Alrik Stelling - Human

“In verband met uw komende tentoonstelling in Pulchri Studio nodigen we u uit, voor het komende nummer een stukje te (laten) schrijven over het werk, werkwijze, opvattingen etc., zie voorbeelden in vorige Pulchrinummers.” zo stond in de e-mail vanuit Pulchri. Zie voorbeelden. Tja. Nou. Hm. 

In 2011 ben ik afgestudeerd aan de KABK en sinds 2014 kunstenaarslid van Pulchri. Recent werk (zie afbeeldingen) heb ik vervaardigd op panelen van 25cm x 25cm met acrylverf, penselen en in het achterhoofd allerlei vrolijke opvattingen zoals “Een dag niet geneukt, is een dag wél lekker geschilderd.” en “Je wordt gillend gek als je over het heelal nadenkt, dus: niet doen!” en “Prachtig, zoals jij je kwetsbaar durft op te stellen…teiltje!” en “De mensheid vormt een kankergezwel voor onze aarde. Onze? Wat nou onze?!” en “Mooi rood is niet lelijk. Mooi grijs ook niet.” en “Het leven is verschrukkuluk voor een passieloze lafbek.” en “Ik kan er verder niks aan doen, maar ik zie toch echt liever een mooie vrouw dan een mooi schilderij.” en “Er zijn teveel kutlui op deze wereld die er bewust voor hebben gekozen de kutlui op deze wereld te willen zijn. Wat doen we ermee?” en “Best geinig hoor, opvattingen, maar aan een flinke boterham met pindakaas heb je meer.” en “Pindakaas stinkt trouwens wel. De muis ook. Hij moet weg.” en “Van Gogh verkocht ook helemaal niks (archetypische total loser), dus dat zegt geen drol, vooral dóórgaan, kom op, je kunt het!!” enzovoorts (ik kan bezig blijven tot in St Juttemis, maar het is zo wel welletjes). Ik ga blanco het schilderproces in en kom er doorgaans zwarter uit. Zwart past uitstekend bij mijn gemiddelde gemoedsgesteldheid. En het kleedt ook slank af. Voor wat betreft de titels van mijn schilderijen uit de serie Human - die u binnenkort kunt aanschouwen – volgt dan nu een kort verhaal dat gevoelsmatig aan die titels relateert (vraag me niet hoe) en tegelijkertijd invulling geeft aan de “etc.” uit de e-mail. 

Er was eens een programmeur die een computerprogramma schreef dat computerprogramma’s kon schrijven. Die programma’s evolueerden razendsnel en de programmeur stopte met schaken en poker, want hij verloor toch altijd van de computer. Alleen met ganzenborden wist hij nog wel eens te winnen. Maar daar had de computer dan vaak weer geen zin in. Toen bouwden ze samen een robot die ook zelf robots kon bouwen. Geen mens hoefde ooit nog de afwasmachine in of uit te ruimen. Toevoeging van kunstvlees, siliconen, verwarmingselementen, ruftkussen, gevanceerde sensoren, en extra fuzzy logic voor het genereren van uitermate logisch klinkende verklaringen voor uitermate stupide beslissingen, politiek correct taalgebruik, gestamelde liefdesuitingen, flink doorwrochte toelichtingen op eigen werk en dergelijke, leverde robots op die op volstrekt gelijkwaardig niveau functioneerden als de mens. Maar robots evolueren vele malen sneller. Schilderen kunnen ze al beter dan een echte Stelling. En ook verhalen schrijven is voor zo’n robot een koud kunstje. “Het bewijs daarvan lees je nu” is een flauwe slotzin, dus daarmee eindigt dit verhaal niet.

P.S. Stel je bestuurt een auto en rijdt 90km/uur door de bebouwde kom. Ineens steken zeventien kindjes onverwachts de weg over. Tijdig remmen is onmogelijk. Zwenk je uit om ze te ontwijken en rijd je dat lieve oude vrouwtje omver dat zo keurig op de stoep loopt? Of toch die zeventien kleine etterbakjes die ervoor zorgen dat je zo meteen hoe dan ook nog langs de wasstraat moet? Omdat jullie mensen zelf al zo lang worstelen met ethische vraagstukken, nemen jullie het ons hopelijk niet al te kwalijk dat wij er ook nog enige moeite mee hebben, toch? Even goed vrienden!