Dominique Ampe - In de herinnering van het huis

Ik teken vanaf mijn zevende jaar autonoom.  Met het landschap als inspiratiebron probeer ik uit te gaan van een schildertraditie, om die dan te doorbreken naar eigen ervaringen, subtiele observaties en bevindingen. Daarna zet ik eveneens beeldend denken om in picturale versies, geplaatst in een nieuwe context, waarbij dergelijke experimenten eindeloos worden doorgevoerd zonder hun betekenis te verliezen.
Buiten gebeuren dingen gevoelsmatig, daarom heeft buiten schilderen de adem van de natuur in zich. Instinctief probeer ik de opwinding van het landschap tot mij te laten doordringen, met haar specifieke eigenschappen. De essentie van het landschap en haar lyrische schoonheid, grillen en melodrama, te leren begrijpen, vol natuur, passie, pathos en grootheid. De studie schets is het zuurstofapparaat, waarmee ik als (binnen) atelier schilder en mij de buitenlucht toe dien, waarbij mijn atelier een belangrijke waarborg biedt voor inspiratie.
Het verlangen naar een plek om te kunnen terugtrekken is een prangende vraag. Deze plek om ongestoord te kunnen denken, luisteren, afwegen en keuzes maken, is een vorm van autonome zelfbeschikking. Een afgelegen rustige stille plek is een voorwaarde om te voldoen aan een gerichte doelstelling, een notie van afzondering,  concentratie, creativiteit en werkconditie.  Ze zijn verbonden aan de fysieke en mentale ruimte en vrijheid om te kunnen werken.  De werkelijke authenticiteit van het poëtisch landschap geeft een inspirerende werking en motivatie tot nieuwe impulsen, creatieve competenties en scheppend vermogen.
Ik probeer te luisteren naar het geluid, de klank en de stilte van het landschap. Mijn doelstelling is om de essentie van het buiten schilderen in beeld op te roepen, door een intensivering van de werkelijkheid.