Kees Slegt - 23 STEPS (and a few more)

Hoe kan de beschouwer, met zijn eigen referentiekader vol ervaringen en associaties, nog iets waarachtigs destilleren uit een kunstwerk? Of anders gezegd: hoe kan de kijker betekenis ervaren?

In de ca 50 werken op papier ontmoet de ogenschijnlijk zichtbare werkelijkheid, gebaseerd op reeds bestaande en bekeken beelden, het niet-figuratieve ofwel enkel vormen die naar zichzelf verwijzen. Daarbij kan een historisch of politiek geladen onderwerp zich voordoen als banaal terwijl een alledaags gegeven mogelijk betekenisvol kan zijn en daadwerkelijk politiekmaatschappelijk relevant.

Levend in een steeds meer gemediatiseerde en gedigitaliseerde wereld wordt de kijker geconfronteerd met een versplinterd lezen van beeld, waarbij de overdaad voor  meer en meer blinde vlekken en ruis zorgt. Kan deze ervaring nog een passende vertaling krijgen binnen het medium van de schilderkunst? Het schilderij is een constructie, een oeroud instrument om verhalen te vertellen en heeft tevens een distantie in zich om de aanspraak op realiteit, die fotografie en film kenmerkt, te bevragen.

Dat Slegt schildert met waterverf is opmerkelijk. De aanwezige realiteit kan het volgende moment weer wegvloeien alsof alleen de voorlopige contouren van de werkelijkheid getoond worden. Hij formuleert daarmee hypotheses rondom de aard van het beeld; haar geïncorporeerde waarheden en inherente leugens. De kijker ervaart wel een vermoeden over de betekenis, maar weet niet of dat in gang wordt gezet door het werk of zijn eigen associaties. Doordat de voorstelling geen duidelijk centraal punt heeft, terwijl er wel ruimtelijke werking heerst, krijgt de kijker geen greep op het geheel. Zij zijn als een fuga gecomponeerd en worden na herhaalde rondgang steeds duisterder en dieper. Er verschijnen momenten film, foto, kunstwerk, reproductie, voorval en situatie, allemaal zaken met een eigen oorspronkelijke betekenis en functie, waarvan de authentieke kenmerken min of meer behouden blijven, zodat ze uit het schilderij lijken te breken en in ieder geval iets verstoren in de aandacht van de kijker. Dwars door de scheidslijn van de verschillende delen van het werk wordt een visueel  “gesprek” gevoerd zoals dat ook plaatsvindt in het verre geheugen van de kijker.

Ter begeleiding is een tentoonstellingsboekje uitgegeven met essays van Frank Lisser en David Strobant alsmede een groot aantal afbeeldingen in kleur.

De tentoonstelling is gesloten op Prinsjesdag 21 september a.s. 


Informatie

Vanaf:
Zaterdag 04 september 2021
Tot en met:
Zondag 26 september 2021

Waar:
Weissenbruchzaal
Hardenbergzaal

Opening:
Zaterdag 04 september 2021 om 15:00 uur

Opening door:
Sipke Huismans, beeldend kunstenaar & oud- directeur van de AKI, Enschede.

Aanwezigheid kunstenaar:
Op zondag 12 en 19 september is de kunstenaar van 14.00 – 16.00 uur aanwezig.

Kunstenaar