Luyt de Brauw - NiET ECHT

Van jongs af aan ben ik in alle beschikbare vrije tijd bezig geweest met dingen maken. Aanvankelijk borduren en beesten maken van vilt of touw, verder naaien: poppekleren, patchwork en tenslotte mijn eigen kleren. Maar ook: kalligraferen, papierknipkunst, houten puzzels maken uitgeblazen paaseieren beschilderen, breien, stoelen bekleden en metselen: alles sprak mij aan, maar telkens ontdekte ik ook weer iets nieuws.
Tot het moment dat ik in 1996 begon met keramiek. Dat was zó’n  uitdaging en tegelijkertijd zo bevredigend dat ik – intussen twintig jaar geleden – mijn baan heb opgezegd en full time keramist werd.
Al gauw had ik een voorliefde voor “trompe l’oeil”. Nét echt maar niet echt. En dan zo mogelijk met een “twist”. Zo staan er in de teksten van de boeken soms rare tussenzinnetjes, toont het Middeleeuws Alfabet liefelijke bloemen, maar de alfabetische namen zijn van moderne gifstoffen. De kijkgaten van alle helmen zijn zo klein, dat ze geen enkel zicht bieden. Dat is intussen helaas weer de realiteit: soldaten van toen en van nu worden blindelings het strijdtoneel ingezonden.   
Inspiratie ontstaat eigenlijk altijd toevallig. Het idee van de jasjes ontstond toen mijn man een schilderij had gemaakt van een gekreukeld hemdje; het idee voor de tassen en koffers door de vondst van een oude rugzak in een berging, een maand zwerven  in Griekenland tot de helmen. In India werden paardjes op wielen vroeger geofferd in tempels, nu worden ze (al dan niet nagemaakt) aan toeristen aangeboden. Zij zijn de voorlopers van de “dierwielers”.
Gedeelde herinneringen zijn ook bron van ideeën: pratend over een geliefd jeugdboek waarin een Middeleeuws boek een rol speelt, verzuchtte mij zus eens dat zij zelf ooit zo’n geïllumineerd manuscript wilde hebben. Omdat dat, gezien de prijzen daarvan, niet waarschijnlijk was, besloot ik er een voor haar te maken. Dat werd het begin van een lange, nog niet voltooide reeks. Soms maak ik ook abstractere werkstukken. Een aantal zijn op de tentoonstelling te zien.