Marijke Verhoef & Renata Bauer - Vorm op de grens

Een duotentoonstelling heeft per definitie iets avontuurlijks. Wordt het een kooigevecht, een academisch discours, een ratjetoe of toch een meeslepende tango? Is er sprake van een duidelijk contrast, een gemeenschappelijk thema, een vredig naast elkaar bestaan of ontstaat er iets van een wisselwerking? In geval van de gezamenlijke presentatie van Marijke Verhoef en Renata Bauer kies ik voor een zekere verwantschap in attitude. Een open onderzoekende blik, een luisterend oor voor de taal van hun techniek en materiaal.

Marijke is graficus. Natuurlijk tekent en schildert ze ook, maar zij kijkt en denkt grafisch. Ze vertaalt als het ware de wereld rondom in twee dimensies. Grafiek is immers 100% plat, het papier gaat strak onder de pers door. De landkaart, onmisbaar bij haar reizen en wandelingen, bleek een dankbare bron van inspiratie. Maar tegelijkertijd trekt de natuur, van sterrenhemel tot de bomen voor het raam van haar atelier, ook zijn spoor in haar werk. Keer op keer vindt zij binnen het uitgebreid terrein aan mogelijkheden die de grafiek biedt, nieuwe invalshoeken, nieuwe uitdagingen ook. Ze is niet bang zich te laten verrassen. En zo zien we het typisch grafische spel van vormen en tegenvormen in de grote zeefdrukken van de takkenweelde voor haar raam. Elders zijn het de druppels op het raam, of misschien was het toch de sterrenhemel of het vuurwerk, die onder haar handen veranderen in stippen.

Terwijl Marijke de ons omringende wereld middels stileren, comprimeren en abstraheren binnenhaalt, bewandelt Renata de omgekeerde weg. Na zich jarenlang op de abstracte schilderkunst gericht te hebben, kreeg zij de behoefte het platte vlak van vierkant of rechthoek te verlaten. Van latten en linnen naar object. Ze belandde bij de techniek van gieten van abstracte vormen met kunsthars. Bij het maken van het object, gaat zij deels uit van een strakke, gedefinieerde begrenzing van het gietmateriaal, deels wordt deze begrenzing van de vorm afgewisseld met ‘vrije’ ruimte om de kunsthars bij het gieten gedoseerd zijn eigen weg te laten gaan. Zo ontstaan er vormen op de grens van, zoals zij het zelf verwoordt, “bedacht en gebeurd”. De volgende stap is de toevoeging van kleur in de vorm van epoxy met pigment. Het levert een gladde, industrieel ogende huid met subtiele kleurnuances op. Nieuwe vragen dienen zich aan. Hoe verhoudt zich zo’n industrieel ogende huid met natuurlijke materialen, met aarde bijvoorbeeld? En hoe zit dat met de talloze voorhanden zijnde pigmenten? Welke kleur versterkt het kunstmatige en welke juist het natuurlijke? Vragen en antwoorden, mogelijke antwoorden. Want haar ontdekkingstocht gaat verder, altijd verder. 

Voor zowel Renata als Marijke geldt: een kunstenaar is nooit klaar. 

Peggie Breitbarth, kunsthistoricus