Martin Koole - Nieuwe schilderijen

Nadenken over de eigen positie als kunstschilder te midden van mijn collega’s vindt, zo veronderstel ik, met enige regelmaat plaats in ieders hoofd die werkzaam is binnen dit metier. Helemaal niet vreemd om hardop mijn eigen rol eens te belichten. Waar sta ik met wat ik nu doe met mijn inmiddels zoveelste expositie binnen de muren van Pulchri Studio.

Het vinden van een eigen stijl was een belangrijk proces tijdens mijn schildersloopbaan en heeft me uiteindelijk een gevoel van voldoening en identiteit gegeven. Het is de reflectie van wie ik ben en hoe ik mezelf uitdruk naar de wereld. Maar nu, aangeland op het punt waarop mijn stijl is gerijpt en goed valt bij het publiek reist voor mij de vraag, is mijn stijlontwikkeling nu gestaakt en dreigt nu stijlverstarring? Het uiteindelijk berusten in thema’s en stijl, is dat fout? Genoeg schilders en niet de minste,  deden dit zonder scrupules. Er werd door hen eindelijk ‘geoogst’ daar waar een jarenlange inspanning aan vooraf ging.

Een gevoelsmatig ‘eindpunt’ in mijn ontwikkeling ervaar ik eigenlijk ook niet als negatief. Na het bereiken van een herkenbare beeldtaal, kan ik deze eindeloos blijven verfijnen en daarin toch een evolutionaire lijn laten zien, met als resultaat blijvende groei aan beeldend vermogen. Daar komt nog bij dat ikzelf  binnen mijn werk het ambachtelijke boven  het kunstenaarschap plaats en ik minder belang hecht aan zelfexpressie, vernieuwing of onderzoek en toch mij daarin geenszins afgedreven voel van mijn artistieke integriteit.

Introspectie voor een kunstenaar is geen doel op zich, maar een best middel om intern waarheid, betekenis en authenticiteit te vinden én die om te zetten in vormtaal die resoneert met anderen.