Ronald A. Westerhuis - BEING!

Middenin het Groninger land staat een glanzend stalen beeld, 8 meter hoog, slank en puntig. Het lijkt een gigantische splinter die zich, afgescheurd van het hemelfirmament, met duizelingwekkende vaart in de huid van de aarde heeft geboord. Ronald A. Westerhuis (1971) maakte dit werk voor het crematorium van Eelderwolde en noemde het Eternity. De eeuwigheid én de tijdelijkheid van ons zijn op de aarde in één groot troostend gebaar.

De Duitse Filosoof Martin Heidegger (1889-1976) schreef in de jaren twintig van de vorige eeuw zijn meesterwerk Sein und Zeit (verschenen in 1927). De schijnbare vanzelfsprekendheid en de schrijnende tijdelijkheid van ons zijn op deze aarde openbaart zich in dit boek als een al even ongewild als gelimiteerd mirakel. Heidegger roept ons op tot verwonderen en koesteren van ons korte leven. Dat kan volgens hem het beste tijdens lange avondwandelingen en door sporadische overgave aan grote meeslepende emoties. De verbinding met de fractie van de eeuwigheid, die ons deel is, wordt volgens Heidegger misschien wel het best gevoeld op begraafplaatsen.

De noodzaak van het markeren van het leven in deze wereld is een elementair onderdeel van het oeuvre van Ronald Westerhuis. Zijn biografie, waarin hij via het lassen en de offshore industry zijn weg vond naar het kunstenaarschap is gevoeglijk bekend, net zoals zijn zeer succesvolle carrière waarbij zijn werk in Europa, Amerika en Azie zichtbaar is. In het oog springt zijn hang naar grote beelden, Landmarks, markeringen van zijn scheppingsdrift met de aanspraak op eeuwigheid. Een klein werk kan heel goed zijn maar een groot werk valt natuurlijk veel meer op, heeft impact, formaat doet ertoe. Size Does Matter was de zelfverzekerde titel van zijn grote tentoonstelling in Museum de Fundatie, Zwolle in 2018 en hij vindt met gemak bijzondere plekken om met zijn maten te pronken.

Zo was de eerste samenwerking die ik had met Ronald Westerhuis een beeld voor het festival Lowlands. RAWSOME! een stalen bol van viereneenhalve meter doorsnede, met holle en bolle spiegels, midden op het festivalterrein. Een magneet voor alle selfiezuchtigen. De omvang van het werk, de perfectie, zowel van de vorm als van de glans, het gevoel van totale onaantastbaarheid, van gewicht. Het beeld straalde soeverein en handhaafde zich met bravoure te midden van de chaos van 50 duizend feestgangers.

Volkomen vanzelfsprekend om gepolijst staal te zien als ongenaakbaar en hard, het domein van mannetjesputters met geldingsdrang. Daarom is het buitengewoon dat Ronald Westerhuis in zijn oeuvre óók precies het tegenovergestelde demonstreert. Zijn complete beheersing van het materiaal zorgt bij nadere betrachting voor een bijna ontkenning van het stoere karakter. In zijn handen wordt staal gelaagd en kwetsbaar als een huid, die bij een ruwe aanraking, of een aanval met een scherp voorwerp onvermijdelijk en onherstelbaar beschadigd wordt. De spiegel toont misschien zelfs kwetsbaarder dan de gespiegelde, hoewel, we weten dat deze kwetsbaarheid niets met leeftijd te maken heeft. Uiteindelijk zijn het troostende reflecties van onze tijdelijkheid in een geruststellend repertoire van beelden die de eeuwigheid trotseren en ons zijn en dat van onze kinderen en kindskinderen spiegelen. 

Ralph Keuning