Sonja Dwinger - Aquarellen

Haar onderwerpen waren zeer gevarieerd. Zo schilderde ze veel portretten, landschappen (in Nederland en tijdens vakanties), dieren (haar eigen poezen, in dierentuin Artis en bisons in het Amsterdamse bos), naakten, stillevens en kleurrijke bloemboeketten.

Sonja Dwinger heeft van de aquarel haar specialiteit gemaakt. De aquareltechniek is vluchtig en lichtvoetig. Het kleinste foutje wordt onmiddelijk genadeloos afgestraft en herstel is niet mogelijk zonder dat het zichtbare sporen nalaat. “Bij Sonja Dwinger wordt het papier nooit beeldvullend gebruikt. De oningevulde delen van het beeldvlak creëren het licht, de lucht en de ruimte, die nodig zijn om een maximale bewegingsruimte voor de beelden te garanderen. Het subtiele spel van transparante kleurvlakken is even belangrijk als de interactie tussen de concrete waarneming en de vereenvoudigde voorstelling” (Wim van der Beek, kunstrecensent). Zelf zei ze dat “de aquarel de voortzetting van mijn bloedsomloop in water is”.  Ze werkte vanuit een supergeconcentreerde staat, waarbij ze zich volledig overgaf aan het vormingsproces. Essentieel bij het aquarelleren is de combinatie van techniek en toeval: “gedeeltelijk bestuur je het proces zelf, maar gedeeltelijk moet je het water met de verf zelfstandig zijn gang laten gaan. Dit luistert nauw: iets te weinig water en het wordt een gouache, iets te veel water en alles loopt in elkaar over. Het is een kwestie van aanvoelen” . Ze duwde het materiaal in de juiste richting, meer niet, omdat ze uit ervaring wist dat dit de weg naar haar heldere penseelstreek was. “Hoe meer je kan weglaten, hoe liever”, was haar lijfspreuk. Dit resulteerde in haar herkenbare, unieke beeldvorming, waarbij het wit van het papier een essentiele rol speelt.