Mari Hofman - Getekend leven

“Getekend leven” gaat over míjn leven, waarin ik met grote fascinatie steeds maar weer portretten van mensen heb getekend. Of mijn objecten niet alleen door mij maar ook door het leven zijn getekend? Het is aan de beschouwer om die vraag te beantwoorden! 

Ik pretendeer niet de sporen die het leven bij al deze geportretteerden wellicht heeft achtergelaten, te kunnen herkennen of te duiden. Ik ken de meeste van deze mensen niet of amper persoonlijk. 

Het gaat hier om getekende portretten die ik de afgelopen jaren heb gemaakt. Al deze personen triggerden om verschillende redenen mijn betrokkenheid, mijn interesse. Daarbij maakte ik een persoonlijke keuze, niet alleen door mij bewonderde literatoren en kunstenaars uit verschillende disciplines, maar ook willekeurige mensen die mijn pad hebben gekruist. Dat kunnen daklozen zijn of fascinerende anonieme personen (de Haagse markt), of mensen op foto’s waarop ik bij toeval stuitte. Wat al die fraaie hoofden gemeen hebben, is dat zij mij lijken uit te dagen: ontdek mijn gezicht en geef er een betekenis aan. Er zijn ook personages die mij zo in hun greep hebben, dat ik ze steeds maar blijf tekenen, soms jarenlang. 

Ik grijp zelf graag de gelegenheid aan om naar mensen te kijken, dat blijft mij boeien (en velen met mij). Op die momenten ervaar ik een gevoel van exclusiviteit: ik laat me inspireren door een interessant hoofd en blijf kijken. Maar ondertussen worden we natuurlijk vaak ook zelf bekeken, meestal zonder dat we daar erg in hebben.  

Er gaat zoveel schuil in mensen, ieder mens is een verhaal en ik ben geïnteresseerd in die verhalen, in hun motieven, hun historie. Tijdens het wordingsproces van een portret zijn er altijd momenten van frustratie over wat maar niet willen lukken. Ik voel dan dat iets aan mij ontsnapt, zonder dat ik precies weet wat dat dan is. Maar ik heb ook ontdekt dat er juist dan een proces ontstaat, er weer nieuwe mogelijkheden komen, er openingen ontstaan en de dingen uiteindelijk toch weer als vanzelf op hun plaats vallen. Dat geeft mij een enorme kick en drijft mij om steeds maar door te gaan met het maken van portretten. 

Vanuit de kunsthistorie wordt een traditionele tekening vaak gezien als een schets op weg naar een schilderij. Maar voor mij is de tekening volledig autonoom: ik ervaar de directheid van het tekenen als een methode om uitdrukking te geven aan datgene waar ik naar op zoek ben. Die directheid is ook waarom ik zo van tekenen houd.