Sytske de Jong

Als materiaal kunst wordt. In de kundige en gevoelige handen van Sytske de Jong ontstaan beelden die de grenzen van het materiaal opzoeken en oprekken. Keihard wordt voor het oog kneedbaar als klei of vloeibaar als was. Het beeldend overtreden van de fysiek van steen heeft één beperking. Steen is niet transparant te krijgen. De open werken van papier zijn het antwoord op het streven de in steen aangetroffen structuren bloot te leggen. In haar eigen woorden zijn ze “als een ‘schim’ van de beelden in steen, alsof het harde materiaal is verdwenen, met de kwetsbare papierstructuur als residu”.
Binnen hun diversiteit delen de beelden van Sytske één eigenschap. Het zijn vormen die zijn gereduceerd tot de kern. Er is geen ruimte voor overtollige lijnen, vlakken en volumes. De abstractie van de eerste aanblik blijkt vaak voortgesproten uit en herleidbaar naar het menselijk lichaam.

Vrouwelijke rondingen vinden vertalingen in steen. Zacht wordt hard en toch weer zacht, streelbaar. Haar werk nodigt uit tot aanraking. Is het niet fysiek met de hand dan wel volgt het oog de tactiele huid.
Inspiratiebronnen zijn texturen en structuren in de natuur, de lichamelijkheid van vormen en de zintuiglijkheid van materialen. De subtiele glooiingen van vrouwenbillen, de openheid van de vulva – het woord alleen al heeft louter zachte letters – rijgen zich aaneen. Binnen het oeuvre zijn familiaire verbanden te leggen. De beeldtaal ontwikkelt geleidelijk, maar voortdurend. In elk beeld schuilt een verwijzing voor een volgende. Voortkomende uit de rede, in nauwe samenwerking met de hartstocht, zijn haar handen de instrumenten van geest en ziel: hoofd, hart en handen. Sensitief en sensueel gaan hand in hand. De beelden zijn de bekroning van haar zoektocht naar schoonheid en verstilling. Sytske gaat voorbij haar bronnen. Ze wil maken wat er niet is. Haar beelden verbeelden niet, ze zijn.