Jacqueline van den Hout

OVER JACQUELINE VAN DEN HOUT
Jacqueline van den Hout studeerde architectuur aan de TU Delft. De eerste jaren na haar afstuderen werkte ze fulltime als architect, daarna verschoven haar werkzaamheden geleidelijk van de bouwkunst naar de beeldende kunst.

Over haar tekeningen:
“Ruim dertig jaar teken ik naaktmodellen. Wat ooit is begonnen als een oefening, werd ontspanning, nam in de loop der jaren in betekenis toe. Ik ben steeds meer gaan ‘zien’ aan en in mensen. Ik ‘zie’ het model pas echt als ik het getekend heb. Aan een model is ongelooflijk veel te zien. De reductie van de drie dimensionale mens tot een lijn in het platte vlak dwingt tot een essentiële weergave. Je moet keuzes maken, je kunt in tien minuten of een half uur niet alles weergeven. Tekenen helpt me ook gerichter nadenken over andere onderwerpen, bijvoorbeeld zoeken naar een eenvoudig verhaal over ingewikkelde kwesties.”

“Het ontklede model, ontdaan van decor(status) en woorden, toont kwetsbaarheid. Voor mij is dan de ‘echte’ mens zichtbaar. Het model wordt gereduceerd tot lijn, soms met vlak en kleur, vastgelegd binnen minuten. Ik zoek naar een andere weergave van hetgeen ik weglaat Graag wil ik, dat wat overblijft het meest eigen is van het model. Onbewuste humor speelt een niet onbelangrijke rol. Ieder mens bezit vele eigenschappen, ik haal er enkele van naar boven. Versterkt, niet karikaturaal, zoek ik naar het meest eenvoudige, karakteristieke aspect van dat moment. Zo kan hetzelfde model mij verschillende ‘gezichten’ geven. Gelijkenis is geen doel op zich maar gevolg.”

Over haar schilderijen:
“Ik zoek naar overzichtelijkheid, helderheid, openheid, naar integriteit. Ik probeer voorwaarden te creëren om dat te tonen. Deze voorwaarden vind ik in de natuur waar ik foto’s maak van schijnbare regelmatigheden, patronen. Een patroon van golven op zee duurt minder dan een seconde, in het zand op het strand één getij, in een rots miljoenen jaren. Het zijn afdrukken van de tijd.
Patronen in de natuur herkennen en daarna herschikken is voor mij een manier van bouwen aan een schilderij. De ontworpen structuur van een bouwwerk is voor mij essentieel verschillend van het ‘gevonden’ natuurlijke patroon van een schilderij. Exacte regelmaat is in de natuur op macroniveau, bij mijn weten, alleen in kristallen aanwezig.
Door toedoen van de mens verandert het klimaat, maar het antwoord van de natuur is overweldigend. Dat fascineert, je kunt de natuur niet echt sturen. Fascinatie voor aspecten van de natuur is misschien versterkt doordat ik in een binnenstad woon. Ik weet niet hoe ik zou reageren als ik in een open gebied, boven op een berg of midden op zee zou wonen.
De huidige beeldcultuur waar natuur in verwerkt is, is vaak hyperrealistisch, plasticachtig. Ik wil juist het niet-gemaakte laten zien, wat ik dan wel zelf moet maken…”

“Compositie is voor mij essentieel, maar in tegenstelling tot een architectonisch ontwerp kunnen in schilderijen dingen ‘niet kloppen’. Het gaat hier ook om spanning die ontstaat door imperfecties.
Ik werk in transparante lagen. De foto’s die ik maak laten verschillende ordeningen zien, in erosie, begroeiing of waterstromen, elk met hun eigenschappen. Deze ordeningen onderzoek ik door ze te schetsen op papier. Daarna kan ik er een schilderij van maken. De schetsen komen meestal in een andere vorm weer terug.
Acrylverf wordt in één keer aangebracht. Elke laag reageert op de vorige. Het zo goed mogelijke beheersen van de materie, verf mengen en aanbrengen op doek, dat ambachtelijke gevoel ervaar ik als een reactie op wat wij nu om ons heen zien. Letterlijk zelf iets bouwen heeft voor mij iets heel aantrekkelijks.”