Lia Harkes

Beweging. Met één woord kan het veelzijdige werk van Lia Harkes omschreven worden. Ze maakt video’s, vaak gevat in een installatie. Of installaties waar video deel van uitmaakt. Hoewel ze graag schildert, wil ze geen stilstaand schilderij maken. Ze maakt een reeks schilderijen die ze animeert tot een bewegend beeld, een verhaal. Het triggert de emotie van de bezoeker. Voorbeelden zijn: It’s not Japan, Goodbye my love, Being in the Ocean, This is Not Japan en het recente Overwhelmed.
Deze beelden projecteert ze op muren, plafonds, water, of worden op monitoren, soms meerscherms, weergegeven. Afhankelijk van de context kiest ze een presentatiewijze.

De installaties zijn soms groot: een haven, een plein, het strand en een Pier. Met deze grootschalige, ‘immersive’ installaties wordt een verhaal verteld met behulp van filmbeeld, laseranimaties, licht, muziek, geluiden, waarbij verschillende projectievlakken van de openbare ruimte gelijktijdig worden gebruikt. Het publiek wordt ‘omhuld’ door de installatie. De bezoeker ziet de bekende plek met andere ogen. Na afloop als de installatie weg is blijft alleen de herinnering. Deze projecten trekken veel publiek, 70.000 bezoekers in enkele weken is geen uitzondering.
De grootschalige projecten voert ze uit in opdracht van o.m. gemeenten, bedrijven, de EU en subsidies. Veel van deze installaties zijn gemaakt in samenwerking als Harkes/Ten Wolde. Succesvol waren: Het Hofvijversprookje, De Jas van Rotterdam en de Illuminada’s Scheveningen.